Ανεξάρτητα Δίκτυα Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Την Παρασκευή 23 Δεκέμβρη 2011 , η Εναλλακτική Κοινότητα Τρίπολης , οργανώνει : χαριστικό παζάρι ,κοινωνικό παντοπωλείο, καφενέ, συλλογική κουζίνα και γλέντι , στα πλαίσια των Ανεξάρτητων Δικτύων Κοινωνικής Αλληλεγγύης στη Πλατεία του Αγ. Βασιλείου, στις 11 π. μ.
Αυτό τον καιρό , είναι –περισσότερο από ποτέ – επιτακτικότερη η αγωνία, η ανάγκη και η θέληση να μοιραστούμε τα άγχη και τα άχθη μας. Με παντοτινό πρόταγμα ,σύνθημα και αιτούμενο την αλληλεγγύη, που ήταν, είναι και θα είναι το όπλο μας .
Η αντίσταση απέναντι στην κρίση, μπαίνει από την ίδια τη περίοδο με εξαιρετικά επιτακτικό τρόπο, που απαιτεί από τη μία μεγάλους συντονισμένους και διαρκείς αγώνες, (δε μπορεί να δομηθεί αλλιώς..) από την άλλη τη σύνδεση των αντιστάσεων από τα κάτω, με μόνιμο και δομημένο χαρακτήρα, δημιουργώντας εκείνη τη συνθήκη που να επιτρέπει την αλληλοτροφοδότηση και να δομεί τις νέες εμπειρίες, να εμπνέει αυτοπεποίθηση και να συντελεί στον πειραματισμό, πάνω στο όραμα μιας διαφορετικής ανθρώπινης κοινωνίας σήμερα..
Τα εγχειρήματα αυτά πρέπει να βοηθούν την επιβίωση όλων μας, και παράλληλα να ευνοούν τη κοινωνική χειραφέτηση και την αυτοοργάνωση ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων, πολύμορφες ψηφίδες σε ένα ευρύτερο, τοπικό και διεθνές, μωσαϊκό αντιστάσεων, αυτοοργανωμένων χώρων, ανακτημένων επιχειρήσεων, εγχειρημάτων αλληλέγγυας οικονομίας , μέσα στα οποία κυοφορούνται οι νέες συνισταμένες της κοινωνικής οργάνωσης. Δε μπορεί η αλληλεγγύη να είναι διαρκώς μια πράξη στήριξης, αλλά πρέπει να είναι ένα διαθλαστικό σχήμα όπου η υποστήριξη γεννάει ενέργεια, ελπίδα, αυτοκαθορισμό, αυτοπεποίθηση, έμπνευση, δημιουργικότητα, και επιστρέφει στο ίδιο το υποκείμενο.
Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε αυτό , θα μείνουμε κλεισμένοι στον εαυτό και τις δυσκολίες μας ,αποκομμένοι ο ένας από τον άλλον και –τελικά- μόνοι απέναντι στην οικονομική κρίση .
Η υποστήριξη ανεξάρτητων κοινωνικών δομών, και όχι η υποκατάσταση των γραφειοκρατικών δομών των δημοτικών και νομαρχιακών θεσμών, φιλανθρωπική μη κυβερνητική οργάνωση, κλπ δεν αποτελεί μόνο μια προτύπωση του μέλλοντός μας αλλά και μια αναγκαία απάντηση στο παρόν που έχει διαμορφωθεί , στο εδώ και στο τώρα. Συζητώντας , εμβαθύνοντας , ανακαλύπτοντας νέες ανάγκες, συνδεόμενοι με εγχειρήματα κοινωνικής οικονομίας (κολλεκτίβες,συνεταιρισμοί) , με δίκτυα ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών ,τα εγχειρήματα αυτά δυναμώνουν , πληθαίνουν και προσθέτουν ψηφίδες στην απάντηση για το πως θα επιβιώσουν οι εργαζόμενοι και κυρίως τα πιο αδύναμα κομμάτια τους, όπως οι άστεγοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, πως θα καταλάβουμε το χώρο που εκκενώνεται από το παραπαίον κοινωνικό κράτος και δε θα το αφήσουμε βορά της ακροδεξιάς και της μισαλλοδοξίας.
Με όλα αυτά κατά νου και άλλα πολλά , η μεσημβρινή σιέστα στο υπαίθριο τσιπουράδικό μας θα μας αντέξει όλους , και καθώς θα γεμίζουμε ασφυκτικά κάθε νέα τέτοια απόπειρα με τη συμμετοχή μας, με ορμή, επιθυμία, διάθεση και ευρηματικότητα, θα βρίσκουμε σιγά σιγά τις δομές, τις ισορροπίες, τη μεταβίβαση των εμπειριών, τη συνάντηση των διαθέσεων, το συντονισμό των διαφορετικών και πολυθεματικών εγχειρημάτων, και τις καταστατικές αρχές, πάνω στις οποίες θα διεκδικήσουμε την αυτονομία του « κοινού» χώρου, διεμβολίζονας την α- πραξία, το καθημερινό αναπόφευκτο, το συντριπτικό δεδομένο, την α-θυμία, και την ΥΠΟΤΑΓΗ, στην εγκληματική σύνθλιψη, της κοινωνίας του θεάματος.
Συμπληρώνοντας τα τέσσερά μας χρόνια στο δρόμο ( και το γλυκάκι απ΄ τα χεράκια μας…) καθώς το μελίσσι θα σφύζει και θα πληθαίνει, όσο νωρίτερα γίνει αντιληπτή η βαθιά αντισυστημική σημασία τέτοιων εγχειρημάτων, όσο πιο νωρίς απελευθερωθούμε από την ηθική ηγεμονία του ανταγωνισμού, των χαμένων ζωών, της βίας και της αθλιότητας, τόσο πιο κοντά θα είμαστε στο τόπο που δεν είναι ακόμα εδώ.
Σ΄ αυτούς τους άγριους καιρούς που ζούμε, ας μάθουμε τουλάχιστον να υπάρχουμεμε στα καθημερινά, μακριά από τοίχους, κάγκελα και «ιδιόκτητες» περιφράξεις, να γίνουμε και να είμαστε ένα κομμάτι της πολυπόθητης απάντησης, πέρα και μακριά από την κοινωνική εξορία, μέσα και κοντά στις μικρές και μεγάλες μας περιπλανήσεις που μας δονούν και μας αφυπνίζουν, τη τραγικότητα του καθημερινού βιώματος, και τη κλωτσιά που η ταπεινή αξία τρώει από τον ανάξιο.
Εναλλακτική Κοινότητα Τρίπολης
Δημοσίευση σχολίου