ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΙΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!!!!!!!

ΠΟΣΟ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ??? ΕΛΑ ΝΤΕ! ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΝΑ ΤΡΕΞΟΥΜΕ.. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Η ΒΙΛΑ ΤΟΥΡΚΟΒΑΣΙΛΗ... ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΔΗΜΟΣ? ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ Θ. ΣΥΝΑΔΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΧΑΜΠΑΡΙ ΤΗΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ!!!! ΞΥΠΝΑΤΕ ΒΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Θ. Ν. ΣΥΝΑΔΙΝΟΥ (1880-1958)

Ο  Θεόδωρος Ν. Συναδινός γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1880 . Το 1897 ήρθε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου. Το 1904 έγινε συντάκτης στην εφημ. Ακρόπολις του Βλάση Γαβριηλίδη και αργότερα αρχισυντάκτης, θέση την οποία διατήρησε ώς το 1914. Μετά τον θάνατο του Γαβριηλίδη το 1920, ο Συναδινός –γαμπρός του από το 1916– ανέλαβε για σύντομο διάστημα τη διεύθυνση της Ακροπόλεως, μέχρι τη διακοπή της κυκλοφορίας της. Στον χώρο της δημοσιογραφίας διετέλεσε, επίσης, διευθυντής και εκδότης εφημερίδων και περιοδικών, όπως των εφημερίδων Νέα Ελλάς (1916), Πρόοδος (1919), των περιοδικών Ωδείον (1904), Απόλλων (1904-1907), Μουσική Επιθεώρησις (1921-1922), Παρασκήνια (1938-1939) κ.ά.

Ως θεατρικός συγγραφέας πρωτοεμφανίστηκε το 1911 με την κωμωδία Μπλόφες, που παραστάθηκε από τον θίασο της Κυβέλης Αδριανού. Ο Καραγκιόζης, ένα από τα πιο γνωστά του έργα, πρωτοανεβάστηκε το 1924 στην Αλεξάνδρεια, από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Από ένα σύνολο δραματικής παραγωγής που ανέρχεται σε 58 έργα –μαζί με τις θεατρικές διασκευές λογοτεχνικών έργων– παραστάθηκαν τα 41. Ενδεικτικά αναφέρονται: Ο Μαικήνας (1926, θίασος Νέων), Κοσμική κίνησις (1932, θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη), Γνωρίζετε ότι... (1933, θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη), Αυτός είμαι (1934, θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη – Κυβέλης Αδριανού), Ο παληάτσος (1934, θίασος Βασίλη Αργυρόπουλου), Χθες, σήμερα, αύριο (1935, θίασος Αλίκης – Κώστα Μουσούρη – Βασίλη Λογοθετίδη), Στην κάψα του καλοκαιριού (1944, Εθνικό Θέατρο), Ο σατανάς (1948, θίασος Γιώργου Παππά – Βάσως Μανωλίδου).

Το θεατρικό του έργο αντιμετωπίστηκε από την κριτική με αντιφατικό και συχνά επιφυλακτικό τρόπο, ωστόσο ο Συναδινός ευτύχησε να δει πολλά από τα έργα του επί σκηνής, από τους μεγαλύτερους θιάσους της εποχής του και με μεγάλη εμπορική επιτυχία .

Διετέλεσε ιδρυτικό μέλος και διευθυντής της Επαγγελματικής Σχολής Θεάτρου (1924-1930), μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής (1930-1932), της Καλλιτεχνικής Επιτροπής (1933) και του Διοικητικού Συμβουλίου (1943-1946) του Εθνικού Θεάτρου, καθηγητής και διευθυντής της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1930-1946), μέλος του μικτού Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (1943), δύο φορές διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής από το 1945 ώς το 1953. Ως μέλος και πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων από το 1933 και για σειρά ετών ώς το 1946, συνέβαλε καθοριστικά στην ίδρυση του Θεατρικού Μουσείου.

Παντρεύτηκε την κόρη του Βλάση Γαβριηλίδη και της Ουρανίας Γρυπάρη, Άννα. Κοσμικογράφος, η πρώτη στην Ελλάδα, η Άννα Θ. Συναδινού πρωτοεμφανίστηκε από τις στήλες της εφημ. Ακρόπολις και στη συνέχεια συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Ελεύθερον Βήμα (στήλες «Κοσμική Κίνησις» και «Γνωρίζετε ότι...», με το ψευδώνυμο «Μονταίν»), Αθηναϊκά Νέα, Το Βήμα, Τα Νέα, καθώς και με το περιοδικό Μπουκέτο. Έγραψε, επίσης, χρονογραφήματα και ένα θεατρικό έργο, την Κοσμική ακινησία, σε συνεργασία με τον Δημήτρη Γιαννουκάκη (παραστάθηκε το 1941, στο θέατρο Αλίκης, σε σκηνοθεσία Κώστα Μουσούρη). Ο γιος του Θεόδωρου και της Άννας Συναδινού, Νίκος, ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία.