Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΛΕΒΗΣ

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΛΕΒΗΣ

ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ

Του Ιερέως Ιωάννου Κ. Σουρλίγγα

Λαμπρά εορτάστηκε η Εορτή της Παναγίας μας, την 22^α και 23^η Αυγούστου 2012, στην Σεβασμία και Ιερά Μονή της Παναγίας της Μαλεβής στον Άγιο Πέτρο της Κυνουρίας.

Το εσπέρας τελέσθηκε Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός με Αρτοκλασία.

Ανήμερα της Εορτής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαντινείας και Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, προεξήρχε της Ακολουθίας του Όρθρου, τέλεσε την Θεία Λειτουργία στο Καθολικό της ως άνω Ιεράς Μονής και συμμετείχε στην Ιερά Λιτανεία που ακολούθησε πέριξ αυτής.

Άριστα απέδωσε τους ύμνους της μεγάλης αυτής εορτής, ο Βυζαντινός χορός υπό την διεύθυνση του πρωτοψάλτου του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως κ. Βασιλείου Γεωργαρά.

Πολυάριθμοι παρουσία Ιερέων εκ της Ιεράς μας Μητροπόλεως και από άλλες Ιερές Μητροπόλεις, ενώ πολυπληθείς ήταν και η προσέλευση ευλαβών προσκυνητών, αρχόντων και προσκυνητών που έφτασαν με κάθε τρόπο στην εορτάζουσα Ιερά Μονή Μαλεβής, από όλα τα μήκη και πλάτη της γής.

Ευχόμαστε η Μυροβλήζουσα και Θαυματουργή Παναγία της Μαλεβής, να σκέπη και να προστατεύει πάντας, κυρίως δε να αξιώνει και να χαρίζει μακροημέρευση στην Άξια καθ' όλα Γερόντισσα και Καθηγουμένη Παρθενία Μοναχή και την παρ' αυτής αδελφότητα.

ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ ΘΕΣΗ - ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Η Ιερά Μονή Κοίμησεως της Θεοτόκου ή Μαλεβή μαζί με την Μονή Λουκούς και την Έλωνα είναι ένα από τα τρία πιο φημισμένα μοναστήρια της Κυνουρίας.

Είναι κτισμένη στις πλαγιές του Πάρνωνα σε υψόμετρο 920 μέτρων. Το βουνό του Πάρνωνα ονομάστηκε «Δεύτερο Άγιο Όρος» ή «Άγιον Όρος της Νότιας Ελλάδας», γιατί σε αυτό μετοίκισαν επί Κωνσταντίνου Πωγωνάτου (668-685) εκχριστιανισθέντες κάτοικοι από τον Άθω, αλλά και γιατί κανένα άλλο ελληνικό βουνό δεν παρουσιάζει τόσο μεγάλη συγκέντρωση μοναστηριών.

Η Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου βρίσκεται σε μια πλαγιά γεμάτη έλατα, στο Ξεροκάμπι των Αγιοπετριτών, στην περιοχή του Αγίου Πέτρου και σε απόσταση 8 χιλιομέτρωναπό την κωμόπολη. Απέχει από την Τρίπολη47 χλμ.και από το Άστρος30 χλμ.

ΟΝΟΜΑΣΙΑ

Η Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου οφείλει την ονομασία της στην ψηλότερη κορυφή του Πάρνωνα, που είναι γνωστή ως «Μαλεβός», επειδή το μοναστήρι ήταν παλαιότερα κτισμένο στην τοποθεσία «Κανάλοι», κοντά στην κορυφή του Μαλεβού. Έτσι η «Παναγία του Μαλεβού» έγινε σιγά-σιγά η «Παναγία η Μαλεβή» ή απλά «Μαλεβή». Για την ετυμολογική προέλευση της λέξης «Μαλεβός» υπάρχουν πολλές απόψεις. Άλλες υποστηρίζουν τη σλαβική και άλλες την αλβανική καταγωγή της. Στη σλαβική γλώσσα υπάρχει η λέξη male = βουνό και η κατάληξη -εβος, -οβος χρησιμοποιείται ως δηλωτικό τόπου. Μερικοί ακόμη τη συσχετίζουν με το «Μαλέας, Μαλεός, ή Μαλεάτας Πάν». Ο Μ. Δέφνερ αναφέρει ότι η ρίζα «Μαλ» σημαίνει «βουνό».

Στον Ησύχιο «μάλα» σημαίνει «βούνισμα» και «μάλεοι», «όρειοι». «Μάλι» σημαίνει «βουνό» και στην αλβανική. Και σύμφωνα πάλι με τον Δέφνερ το όνομα «Μαλεβός» δεν είναι σλαβικό, αλλά προήλθε από το αρχαίο «Μαλεός».

Σχετικά δε με το τοπωνύμιο «Αυγό», αναφέρεται ότι αυτό είναι πολύ συχνό στον ελληνικό χώρο και δίνεται σε γυμνές βουνοκορφές, σε γυμνά οξυκόρυφα νησιά, αλλά και σε γυμνό χωράφι (Μάνη). Στη Βόρειο Ήπειρο έλεγαν «Βε» (=αυγό) τη γυμνή κορφή. Το «μαλεβέ» σημαίνει γυμνή κορφή σαν αυγό. «Μαλεβό», εκτός από τον Πάρνωνα, λένε και το Αρτεμίσιο στην Αργολίδα.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ - ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗ

Αν αποδεχτούμε ότι η χρονολογία ιδρύσεως της Μονής Μαλεβής ταυτίζεται με την ίδρυση των άλλων κοντινών μοναστηριών, πρέπει να την τοποθετήσουμε χρονολογικά τουλάχιστον στο 1000 (αρχές 11^ου αιώνα). Για την παλαιότερη ιστορία της μονής και την πρώτη ανοικοδόμησή της δεν έχουμε καμία ιστορική μαρτυρία, παρά μόνο τον θρύλο και την παράδοση για την διάλυσή της. Η πιο παλιά χρονολογία στην ιστορία της Μαλεβής είναι αυτή που αναγράφει ο Κοφινιώτης, χωρίς να την τεκμηριώνει: το έτος 717. Την ίδια αναφέρει και ο Δαλέζιος.

Η σημερινή Μονή ιδρύθηκε το 1116 από τον ιερομόναχο Ιωσήφ Καρατζά, όπως μαρτυρείται από σχετική επιγραφή: «Ανηγέρθη εκ βάθρων.διά κόπων και μόχθων πολλών των οσιοτάτων ιερομονάχων και Ιωσήφ Καρατζά ηγουμένου, από χωρίον Σίταινα -1116». Χρονολογική ένδειξη υπάρχει και στην επαργυρωμένη εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η οποία φέρει την τρίτη σε αρχαιότητα χρονολογία: 1362, ενώ για τα επόμενα χρόνια της Φραγκοκρατίας και της πρώτης Τουρκοκρατίας δεν υπάρχουν μαρτυρίες για τη μονή. Επισημότερη μνεία της Μαλεβής υπάρχει σε χρυσόβουλλο του Ανδρόνικου Παλαιολόγου προς τη μονή Θεοτόκου του Βροντοχίου του Μυστρά του έτους 1320, το οποίο αναφέρεται σε κτήσεις της βασιλικής αυτής μονής, που περιήλθαν στον ηγούμενο Παχώμιο.

Κλιματολογικοί λόγοι επέβαλαν την εγκατάλειψη του αρχικού μοναστηριού, όπως άλλωστε συνέβη και σε άλλες μονές (π.χ. μονή Φιλοσόφου Δημητσάνας και Αγίων Τεσσαράκοντα Λακωνίας). Η μετακίνηση αυτή της μονής πρέπει να τοποθετηθεί χρονολογικά στις αρχές του 17^ου αιώνα. Οι μοναχοί φρόντισαν η νέα θέση της μονής να μην βρίσκεται εκτός περιπτύξεως του Πάρνωνα. Βέβαια δεν αποκλείεται στη σημερινή θέση της μονής να λειτουργούσε το εγγύτερο μετόχι της και το 1616 να είναι το έτος ανεγέρσεως του Ναού του. Στο μετόχι οι μοναχοί είχαν την ευχέρεια, λόγω του ψύχους, να κατεβαίνουν, ώσπου με νέα κτίσματα σιγά-σιγά το μετέβαλαν σε νέα Μονή σε αντικατάσταση της παλαιάς. Άλλο μετόχι κατείχε η μονή σε θέση όχι μακρινή, κοντά στο χωριό Πλάτανος, όπου αργότερα συστήθηκε η νέα μονή της Σέλας. Για την σύσταση του μετοχίου αυτού και την ίδρυση ναού έλαβαν οι Μαλεβίτες μοναχοί άδεια από τις τουρκικές αρχές το 1017, έτος Εγίρας, που αντιστοιχεί στο έτος 1609.

Στην παλαιά Μονή, που ήταν ανδρώα, μόνασαν για μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα σπουδαίοι άνδρες. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο Άγιος Νείλος ο Μυροβλήτης, ο οποίος καταγόταν από το χωριό Άγιος Πέτρος, εκάρη μοναχός στη Μαλεβή το έτος 1616, ασκήτευσε επί 15 χρόνια στη θέση Πουρνάρια, πιο πάνω από τη Μονή και κατόπιν αναχώρησε για το Άγιο Όρος, όπου σε ηλικία μόλις 50 ετών «εκοιμήθη εν Κυρίω» (12 Νοεμβρίου 1651). Ετάφη στο σπήλαιο όπου ασκήτευσε και όπου ανέβλυσε μύρο. Στο σπήλαιο, στη θέση Πουρνάρια, η αδελφότητα της μονής ανήγειρε προς τιμήν του παρεκκλήσιο. Στις μονές του Μαλεβού ασκήτευσαν επίσης και αγίασαν ο Γεώργιος ο εν Μαλεώ, ο Λεωνίδας και οι Ζάκχος και Βάκχος.

Κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας η μονή της Μαλεβής ευημερούσε. Την εικόνα της ενετικής κατακτήσεως δίνει ο ηγούμενος Μαγνέντιος με γραπτή αναφορά του προς την εξουσία με την ημερομηνία 12 Σεπτεμβρίου 1696, χαρακτηρίζοντας το μοναστήρι ως «κείμενο στην περιοχή Αναπλίου στα μέρη της Τζακωνίας». Το μοναστήρι, που είχε σαφή διαμόρφωση, ήταν περιτοιχισμένο με μάνδρα, είχε 7 κελλιά καλογήρων και 3 «σπίτια», δηλαδή μαγειρείο, τράπεζα και χώρους για ζώα. Οι μοναχοί ανέρχονταν σε οκτώ. Έξω από τη μονή υπήρχε αμπέλι 30 στρεμμάτων, ενώ γύρω από το μοναστήρι υπήρχαν τρία παρεκκλήσια. Επίσης, διέθετε μετόχια στο Ξεροκάμπι, στον Ραγκαβά, στον Άγιο Πέτρο, στον Πλάτανο, στον «Τζακώνικο αιγιαλό», στον Κάμπο και στις Ρουσιές, στην περιοχή του Μυστρά, στο χωριό Ποταμιά και στην περιοχή του αιγιαλού του Αγίου Ιωάννη. Οι μοναχοί επεξηγούν ότι απέκτησε η μονή την περιουσία αυτή από αφιερώσεις χριστιανών «από το παλαιόν, διά ψυχικήν τους σωτηρίαν» και για να δικαιολογήσει ο Μαγνέντιος ότι δεν υπήρχαν τίτλοι ιδιοκτησίας, ισχυρίζεται ότι κάηκαν όλα τα «χαρτιά» επί Τουρκοκρατίας, μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την εγκατάσταση των Τούρκων σε ολόκληρη την Πελοπόννησο.

Σημαντικός σταθμός στην ιστορία της Μαλεβής υπήρξε το κλεφταρματολικό επεισόδιο που έλαβε χώρα στο μοναστήρι το 1786. Μόλις είχαν ησυχάσει τα πράγματα μετά την αποτυχία της επαναστάσεως του Ορλώφ το 1770 και των αλβανικών βιαιοπραγιών της δεκαετίας που ακολούθησε, η μονή της Μαλεβής παρείχε ευκολία σε κλεφταρματολικά σώματα αντίστασης για ανεφοδιασμό, όπως του Ζαχαριά από τη λακωνική Μπαρμπίτσα και του Θανάση Καράμπελα από τα Βέρβενα. Το αιματηρό επεισόδιο του 1786 είχε ως αποτέλεσμα την εξόντωση του τουρκικού στρατιωτικού σώματος, με τίμημα όμως τα αντίποινα εις βάρος της μονής. Πρωταγωνιστής στην πρώτη φάση υπήρξε ο Ζαχαριάς, ο οποίος είχε φονεύσει επιφανή Τούρκο, τον Λουμάνη, γιατί φερόταν σκληρά και πιεστικά προς τους χριστιανούς της περιοχής του Αγίου Πέτρου. Σε καταδίωξη του Ζαχαριά κινήθηκε τουρκικό απόσπασμα και τον εντόπισε πολύ κοντά στη μονή, στη θέση Ταρμίρι, όπου συμπολεμούσαν με τον αρχικλέφτη Μπαρμπιτσιώτη ο Θανάσης Καράμπελας και μοναχοί της Μαλεβής.

Μετά τη νίκη όμως οι Τούρκοι αντεκδικήθηκαν. Σκότωσαν μοναχούς και έκαψαν το μοναστήρι στις 8 Μαΐου 1786. Το 1791 η Μονή βρίσκεται και πάλι σε λειτουργία, παρά την όλη καταστροφή και το 1792 εισέρχεται σε αυτήν ο Καλλίνικος Τσαμούρης επί την ηγουμενία του οποίου σημειώθηκε ακμή. Ο Τσαμούρης, ο οποίος καταγόταν από τον Άγιο Πέτρο, υπήρξε στέλεχος της Φιλικής Εταιρείας και είχε μετατρέψει το μοναστήρι σε πραγματικό νοσοκομείο. Εδώ μάλιστα φιλοξενήθηκε για ανάρρωση από φυματίωση ο πρίγκιπας Δημήτριος Υψηλάντης.

Κατά τα επόμενα κρίσιμα χρόνια, πριν και κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως, η μονή προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στους δεινοπαθούντες κατοίκους της περιοχής και στους αγωνιστές, ενώ η λειτουργία «κρυφού σχολειού» αποτέλεσε τη μοναδική διέξοδο για να μάθουν τα ελληνόπουλα γράμματα. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, που χρησιμοποιούσε τη Μαλεβή ως στρατηγείο και ενίοτε ως νοσοκομείο, είχε μάλιστα ασφαλίσει στη μονή την οικογένειά του, όταν οι μισές ελληνικές δυνάμεις αποσύρθηκαν στον Άγιο Πέτρο. Τον ίδιο χρόνο η Μαλεβή πυρπολείται από τον Ιμπραήμ. Όμως και πάλι αναγεννήθηκε εκ της τέφρας, καθώς εξακολουθούσε να διαθέτει και μοναχούς και αρκετά κτήματα (μετόχι του Αγίου Χαραλάμπους στο Καρακοβούνι, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Σέλας κοινότητος Πλατάνου, του αγίου Γεωργίου).

Μια σημαντική έκθεση της μονής προς τον έπαρχο της Κυνουρίας με χρονολογία 29 Ιουλίου 1833 δίνει λεπτομερή περιγραφή των κτηρίων, των κτημάτων, των ζώων και των μετοχιών της. Αρχίζει με τον ορισμό της θέσης του μοναστηριού και την ονομασία του από τον Μαλεβό και πληροφορεί ότι είναι ενοριακό, με άγνωστη την χρονολογία ίδρυσής του. Σύμφωνα με την έκθεση λοιπόν ο ναός της μονής έχει κτητορική επιγραφή του 1616. Μετά την πυρπόληση από τον Ιμπραήμ επισκευάστηκαν 14 κελλιά (οικίσκοι), αλλά το μαγειρείο, οι αποθήκες και τρία άλλα κτήρια προς ανατολικά βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση. Χαρακτηριστικά αναφέρεται: «η εκκλησία εμπρισθείσα μολονότι θολωτή» επισκευάστηκε με τάξη: τέμπλο σκαλιστό, εικόνες στασίδια, κ.ά. Έχει λείψανα, που δεν περιφέρονται όμως από τους μοναχούς της. Τα κτήματά της ανάμεσα στον Άγιο Πέτρο, στο Καστρί και στο Καρακοβούνι είναι 390 στρ. χωράφια, 86 στρ. αμπέλια, 1249 ελιές ήμερες, 350 ζώα. Διαθέτει μετόχια στο Καρακοβούνι, με οίκημα ένα ανώγειο θολωτό, αποθήκη λαδιού, αχυρώνα, ένα σταύλο και δύο αποθήκες, επιδιορθωμένα από τον Ιμπραήμ. Ακόμη έχει στην κατοχή της ένα λινό στη θέση Αζούρη και στον ίδιο κάμπο δύο μανδριά. Επίσης, ένα νερόμυλο στο Ραγκανά, κ.ά. Δεν αναφέρεται ωστόσο το μετόχι της Σέλας. Το 1834 το προσωπικό της Μαλεβής αποτελείται από 13 άτομα με ηγούμενο τον Ανανία Τερζάκη και το 1858 η Μαλεβή χαρακτηρίζεται ακόμη «ωργανισμένη».

Με τον καιρό όμως η μονή άρχισε να παρακμάζει σε σημείο τέτοιο, που τη δεκαετία του 1940 έφθασε στα όρια της διαλύσεως, εξαιτίας της ελλείψεως μοναχών και της καταστροφής αρκετών κτηριακών εγκαταστάσεων από βομβαρδισμό των Γερμανών, επειδή οι αντάρτες είχαν μετατρέψει τη μονή σε νοσοκομείο.

Το 1949 με βασιλικό διάταγμα η μονή μετατρέπεται από ανδρώα σε γυναικεία και έκτοτε ακμάζει ανανεωμένη και ανερχόμενη στη κοινή συνείδηση ως μονή καλά οργανωμένη, με τακτική λειτουργία και μέσα στους τύπους της παράδοσης. Στις 20 Ιουλίου 1949, η ηγουμένη Ανθούσα με δύο μοναχές, που προέρχονταν από τη μονή της Επάνω Χρέπας, εγκαθίστανται στο ερειπωμένο μοναστήρι και έκτοτε άρχισε αγώνας για την αναστήλωση και ανακαίνιση όσων κτισμάτων ήταν δυνατόν να διατηρηθούν. Καθολικό, ηγουμενείο, ξενώνες, τράπεζα, μαγειρείο, αύλειος χώρος, κ.ά. απέκτησαν νέα όψη και ευπρεπίστηκαν με τον μόχθο των μοναζουσών που διαρκώς αυξάνονταν, τη μέριμνα των ηγουμενισσών Ανθούσας, Αγνής και ιδίως της Παρθενίας Γιόβα και την ευλογία των μητροπολιτών Προκοπίου, Γερμανού και Θεοκλήτου.

Το 1968 ανηγέρθη παρεκκλήσιο προς τιμήν του αγίου Νείλου και τοποθετήθηκαν τίμια λείψανά του, που μεταφέρθηκαν από το Άγιο Όρος.

Το 1973 ηλεκτροδοτήθηκε η μονή, τοιχογραφήθηκε το καθολικό, κατασκευάστηκε υδραγωγείο (από το Γκαγκάδι ως τη Μαλεβή), αναστηλώθηκε το μετόχι του Αγίου Χαραλάμπους στο Κορακοβούνι και εκχερσώθηκαν τα εγκαταλειμμένα κτήματα που έγιναν καλλιεργήσιμα. Το 1993 αποπερατώθηκε τρισυπόστατος ναός, που εγκαινιάστηκε επίσημα την Κυριακή 14 Ιουλίου 1996 από τον μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας Αλέξανδρο, ενώ γιορτάσθηκαν και τα 880 χρόνια από την ίδρυση της Ιεράς Μονής.

Σήμερα, το προσωπικό της μονής αποτελείται από δέκα μοναχές με ηγουμένη την Παρθενία Γιόβα. Δεν έχει πια μεγάλη περιουσία, εκτός από λίγα κτήματα. Διατηρεί και το μετόχι του Αγίου Χαραλάμπους στο Καρακοβούνι. Ωστόσο, η φιλοπονία των μοναχών -με τη βοήθεια και των δωρεών- διατηρεί το μοναστήρι σε άνθηση και διαρκή ανακαίνιση.

Η Μαλεβή είναι ένα από τα πιο πολυσύχναστα μοναστήρια του Μοριά. Χιλιάδες προσκυνητές συρρέουν από όλα τα σημεία της Ελλάδος και του εξωτερικού για να ασπαστούν τη μυροβλύζουσα και θαυματουργή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία μεταφέρθηκε από το Άγιο Όρος τον 10^ο αιώνα και κατά την παράδοση αποδίδεται στον ευαγγελιστή Λουκά. Στη μονή λειτουργεί έκθεση ειδών χειροτεχνίας και ευλαβείας, καθώς και ξενώνας κατά τους θερινούς μήνες.

ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ

Στην πρόσοψη του παλαιού καθολικού της μονής, προς τη νοτιοδυτική γωνία της δυτικής πλευράς, υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα με την κτητορική επιγραφή (σε μεγαλογράμματη γραφή και πλήθος ανορθογραφιών), η οποία αναφέρει τα εξής:

ΑΝΕΓΕΡΘΗΚΕΝ ΕΚ ΒΑΘΡΟΝ Ο ΘΙΟC

Κ(ΑΙ) ΠΑΝCΕΠΤΟC ΝΑΟC ΟΥΤΩC ΤΗC

ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ν ΘΕΩΜΗΤΟΡΟC ΤΗΣ ΕΠΟΝΩΜΑΖΟΜΕΝΗC

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟC ΜΑΛΕΒΗC ΔΙΑ ΚΟΠΩΝ Κ(ΑΙ) ΜΟΧΘΩΝ

1616 ΠΩΛΟΝ ΤΟΝ ΟCΗΟΤΑΤΟΝ ΥΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

Κ(ΥΡΙΟ)Υ ΙΟΣΙΦ ΚΑΡΑΤΖΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΧΟ

ΡΗΟ σΗΤΕΝΑ 1 Ρ 1 6

Επίσης, σώζεται μια άλλη επιγραφή, σε μικρή πλάκα εντοιχισμένη δεξιά από την είσοδο της μονής, κάτω από το χαγιάτι, η οποία αναφέρει:

1 ω 3 7 (=1837)

Α β γ ο υ σ τ ο υ 99 (;29)

ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡ[ΕΩΣ]

ΚΡΟΝ. ΙΟΑΝΟΥ

ΜΟΝΑΧΟΥ (;)

Τέλος, σε βάση αρχαίας κολόνας ακόμη αναγράφεται:

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ 1745

METOXIA

1. Ο Άγιος Χαράλαμπος στο Κορακοβούνι

Νοτιοδυτικά της κορυφής του Μαλεβού, βορείως του χωριού Κορακοβούνι, σε απόσταση μόλις δύο χιλιομέτρων από αυτό, μέσα στον εύφορο κάμπο του Αγίου Αντρέα υπάρχει το μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους, που αποτελεί μετόχι της Μαλεβής.

Το μετόχι με τα κτίριά του έμοιαζε σαν αγρόκτημα. Δεν θα είχε αλλάξει και πολύ από το 1833, σύμφωνα με την περιγραφή που δίνει ο ηγούμενος της Μαλεβής. Σήμερα έχει δύο διώροφα κτήρια, αποθήκες, στάβλους και υπόστεγα. Η εκκλησία του ανήκει στον τύπο της βασιλικής, με διαστάσεις 13,18 x 5,86 μέτρα, με μία ημικυκλική αψίδα και δίρριχτη στέγη. Τα ανοίγματά της (θύρα και παράθυρα) -ακόμη και του ιερού- ήταν τετράγωνα. Τα διώροφα όμως κτίρια του μετοχιού είναι πιο επιβλητικά με παραδοσιακή αρχιτεκτονική, με σκάλες και θόλους από κάτω. Τα δύο αυτά κτίρια με τις αποθήκες σχημάτιζαν ένα τετράπλευρο συγκρότημα με αυλή στη μέση. Στον πρώτο όροφο του κάθε κτιρίου υπάρχει από μια εντοιχισμένη πλάκα πάνω από τη θολωτή του πόρτα, που έβγαζε στον εξώστη του. Στο βόρειο κτίριο υπάρχει επιγραφή που αναφέρει τα εξής:

ΟΚΟΔΟΜΗΘΗ ΗΓΟΥΜΕ

ΝΕΥΟΝΤΟC ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΖΑΡΑ

ΚΟΒΙΤΟΥ CΥΜΒΟΥΛΩΝ ΓΡΗΓΟ

ΡΙΟΥ ΠΣΑΡΑΚΗ ΓΑΒΡΙΗΛ Α

ΚΟΚΑΛΙΑΡΗ ΕΝ ΕΤΕΙ 1872

ΜΕΤΟΧΙΟΝ ΜΑΛΕΒΗC

Kαι στο δυτικό κτίριο των κελλιών υπάρχει μικρογράμματη επιγραφή:

Επι Χ.λ.λ νι^α καθηγουμενου

τυπικλην. ζωμουλης Δα

μιανού Μ. ωκοδομήθη ο νυν οίκος

της μονής υης υπεραγίας Θεοτόκου

Μαλεβής μνησθιτη ΚΕ + Α Ω Θ