Την Κυριακή 2α Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους, ο μητροπολίτης της Μαντινείας, Αλέξανδρος, είχε την τύχη να επισκεφτεί την Αλβανία και τη Βόρειο Ήπειρο. Κατά την περιοδεία του μετέβη και στο χωριό Άρτα Αυλώνας ή παλαιά Άρτα, όπου προσκύνησε στην Ιερά Μονή Αγίας Κυριακής και την Ιερά Μονή Παναγίας.
Η Άρτα, ή παλαιά Άρτα, όπως την αποκαλούν οι ίδιοι οι κάτοικοί της, είναι το βορειότερο μέρος του σημερινού ελληνισμού στην Αλβανία. Αν και περιστοιχίζεται από ετερόγλωσσο πληθυσμό, απόφυγε την αφομοίωση και διατήρησε τη γλώσσα και την εθνική της ταυτότητα ανά τους αιώνες. Επομένως η παρουσία ενός αρχηγού κράτους ή αρχιερέα από την Ελλάδα πάντα προκαλούσε μεγάλη αίσθηση και αποτελούσε ξεχωριστό γεγονός για τη ζωή των κατοίκων του. Επί τη ευκαιρία, αναφέρουμε την επίσκεψη του πρόξενου της Ελλάδας στο χωριό αυτό το 1903, δηλαδή τον καιρό που δεν είχε καν συσταθεί το Αλβανικό κράτος. Στην επιστολή του προς το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του, ο τότε πρόξενος της Ελλάδας στην Αυλώνα Ιωσήφ, έγραφε «.Πρώτην φορά βλέπων ο λάός αυτός εν μέσω αυτού του αντιπρόσωπου της ελευθέρας Ελλάδας δεν εγνώριζε πώς να εκδηλώση τον ενθουσιασμόν, την χαράν και τους πόθους αυτού. είς ουχί δ'ολίγους οφθαλμούς είχου αναυλύσει δάκρια, δάκρια χαράς και ελπίδος περί του αισίου μέλλοντος, υπέρ πάντες μυχίως ποθούσιν» ( ΑΥΕ 1903 ΑΑΚ. Αρ. 89Εν Αυλών τη 9 η Μαίου).
Περίπου το ίδιο συνέβη και με τον Μητροπολίτη της Μαντινείας όταν επισκέφτηκε το ίδιο χωριό.
Ήταν μεσημέρι και ο καυτός ήλιος με της ακτίνες του σαν βέλη χτυπούσε αλύπητα τις στέγες των σπιτιών και τα σοκάκια του χωριού. Για να αποφύγουν τον καύσωνα οι άνθρωποι είχαν καθηλωθεί στα σπίτια τους και αναπαύονταν. Ξάφνου χτύπησαν οι καμπάνες της Αγίας Κυριακής. ΟΙ κάτοικοι του χωριού, προπαντός, οι γυναίκες οι οποίες είναι και πιο θρήσκιες από τους άντρες, βγήκαν από τα σπίτια τους για να δουν τι είχε συμβεί, λόγω του ότι η καμπάνα χτυπούσε σε ασυνήθιστη ώρα. Στο δρόμο προς την εκκλησία ρωτούσαν η μια την άλλη τι είχε συμβεί, και όταν έμαθαν για την άφιξη του δεσπότη έσπευσαν να τον συναντήσουν. Έβλεπε κανείς γριές που με δυσκολία περπατούσαν να κάθονται στη σειρά για να φιλήσουν το χέρι του δεσπότη. Τα μάτια τους ήταν βουρκωμένα και το σώμα τους έτρεμε από συγκίνηση. Θα φιλούσαν το χέρι του δεσπότη. Προφανώς, αυτό ήταν το όνειρο ζωής για εκείνες.
Μετά την προσκύνηση όλοι οι παρευρισκόμενοι βγήκαν φωτογραφία. Ε, ποιος δεν ποθούσε να είχε στο σπίτι του μια φωτογραφία με τον δεσπότη;
Καθώς περνούσε η ώρα ο δεσπότης έπρεπε να επισκεφτεί και το μοναστήρι του Ζβερνέτσι για να προσκυνήσει την Ιερά Μονή Παναγίας. Έτσι το λεωφορείο με τους επισκέπτες από την Ελλάδα αναχώρησε. Μεγάλη στεναχώρια κατέλαβε τις γυναίκες που έφτασαν τελευταίες και δεν πρόλαβαν να συναντήσουν το δεσπότη, έλεγαν δε, «Ουάαα. μας κακουφάγγε πουλί που διν τουν ανταμουσάμ,. γιατι έφκε τόσου γλήγουρα».
Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον οι επισκέψεις των ιεραρχών της εκκλησιάς της Ελλάδας θα είναι πιο συχνές και μακράς διαρκείας στο ακρότερο χωριό του ελληνισμού στην Αλβανία που ονομάζεται Άρτα Αυλώνας ή παλαιά Άρτα,
Βασίλης Βίντος
Δημοσίευση σχολίου