Μια παρουσίαση βιβλίου έγινε χθές το απόγευμα στο Φιλοτεχνικό Όμιλο Τρίπολης. Μια ιστορία πάνω στα πραγματικά γεγονότα όπως τα έζησε ο ένας από τους επιζώντες του Λούσιου ποταμού το 2007 ο Φίλιππος Φραγκούλης. Το βιβλίο λέγεται "Απέναντι όχθη"...ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
"Λέω... πως έχω 2 γενέθλια.
Στις 5/5/1975 και στις 26/5/2007.
Ναι, ήταν... Σάββατο 26/5.
Σάββατο επιβίωσης, ανάστασης αρχής και διαγραφής..."
Άνοιξη του 2007. Λούσιος Ποταμός. Αρκαδία. Η Ελλάδα συγκλονίζεται από την τραγωδία που βίωσαν 18 νέοι άνθρωποι. Ο συγγραφέας, ένας από τους επιζώντες, ξετυλίγει, μέσα από μια προσωπική αφήγηση ζωής και επιβίωσης, το κουβάρι της μνήμης και ρίχνει φως σε μια ιστορία που οφείλει να μην ξεχαστεί. Γράφει για τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, αλλά και για την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των ουσιαστικών αξιών που τελικά πρέπει να ορίζουν τη ζωή μας. Γράφει όμως, και για την οδύνη της απώλειας που σημάδεψε για πάντα την ψυχή των συνοδοιπόρων.
Σημείωμα συγγραφέα:
Η ανάγκη για αυτό το βιβλίο/αφήγηση, ξεπήδησε μέσα από μια δυνατή συνειδητοποίηση το Καλοκαίρι του 2008.
Μέσα σε μια τάξη, μιας εξαιρετικής δραματικής σχολής στο Λονδίνο, όπου είχα την ευτυχία και την τύχη να διδαχθώ υποκριτική, πλαισιωμένος από ταλαντούχα παιδιά του θεάτρου απ' όλο τον κόσμο, καλέστηκα να αφηγηθώ με μια καρέκλα και ένα φως, αυτή την τόσο δυνατή ιστορία μου.
Με πολύ κόμπο στο λαιμό, θάρρος, πίστη, χαμόγελο αλλά και δάκρυα, ξετύλιξα την αληθινή αυτή ιστορία, που έχει στιγματίσει εμένα και αρκετούς άλλους εδώ στον τόπο μου. Μια ιστορία που κανένας, ως αλλοδαποί, δεν είχαν ακούσει ή φανταστεί. Σε αντίθεση με εδώ που φέρει το βάρος των πασίγνωστων γεγονότων εκείνων των ημερών.
Ακόμα θυμάμαι τα χέρια μου και τα λόγια να αφηγούνται και να σχηματίζουν εικόνες, την τρεμάμενη φωνή να αναπαριστά ήχους και τις αισθήσεις να τρέχουν με χίλια για να αδράξουν κάθε συναίσθημα.
Το τέλος ήταν από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής μου. Σχεδόν άδειος από ενέργεια, κοίταξα γύρω μου αρθρώνοντας την τελευταία λέξη... Και τότε είδα, αυτά τα δεκάδες βρεγμένα μάτια, αυτές τις δεκάδες ανάσες να έχουν σταματήσει και να με κοιτάνε σαν ένα εξωπραγματικό όν. Υπήρξε μια στάση. Ενέργειας, αισθημάτων, χωροχρόνου, από αυτές τις σπάνιες στιγμές που μπορεί ένας άνθρωπος να βιώσει στην τέχνη. Για κάποια δευτερόλεπτα.
Και μετά υπήρξε μια σοκαριστική έκρηξη αντιδράσεων προς τον εαυτό μου. Σχεδόν όλοι έτρεξαν πάνω μου να με αγκαλιάσουν να με φιλήσουν, να με πιάσουν, να μου πουν ευχαριστώ. Ακόμα και ο Καθηγητής, ένας από τους μεγαλύτερους Ακαδημαϊκούς στο χώρο του θεάτρου στην Αγγλία, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. "Σ' ευχαριστώ... Για αυτό ακόμα κάνω, αυτή τη δουλειά που κάνω", είπε.
Ώρες, μέρες μετά, αυτοί οι άνθρωποι έρχονταν, ένας-ένας, να μοιραστούν μαζί μου, το πόσο τους είχε επηρεάσει αυτή η ιστορία. Τηλέφωνα που πήραν σε ανθρώπους που δεν τους είχαν πει σ' αγαπώ. Συγγνώμες που έπρεπε να ζητηθούν. Διαφωνίες που έπρεπε να επιλυθούν, γιατί πλήγωναν. Και δεκάδες άλλες ιστορίες επανασύνδεσης ανθρώπων, αποφάσεων, καταστάσεων. Ατομική έκρηξη και εφαλτήριο, αυτή η ιστορία που ειπώθηκε.
Με παρότρυναν, να γράψω, να το μοιραστώ. Κατάλαβα, ότι μέσα από τη δικιά μου εμπειρία, όσο θλιβερή ή τραυματική και αν ήταν, μπορούσα να προσφέρω κάτι, έστω ελάχιστο στη σκέψη των συνανθρώπων μου.
Σχεδόν 2 χρόνια μετά, το 2010, βρήκα επιτέλους το κουράγιο, να συντάξω λέξεις και προτάσεις. Να φτιαχτεί το κείμενο αυτό.
Θέλω να ξέρετε και μιλάω ειλικρινά, πως δεν υπήρχε μέρα σχεδόν επί 2 μήνες που δεν έκλαψα ή δάκρυσα. Πάλευα με τις θύμησες, με τις εικόνες μου, με τη ψυχή μου. Είχε ΠΟΛΥ κόπο αυτή η ιστορία. Τα κατάφερα. Δυο χρόνια πήρε και η απόφαση να το δημοσιεύσω και ευχαριστώ τον Γιάννη Σιδέρη, τον εκδότη μου, γιατί το πίστεψε.
Περήφανος πια, ξεγυμνωμένος, σας τη δίνω. Απλόχερα. Να τη διαβάσετε, να σκεφτείτε, να τη μοιραστήτε, να περάσει το μήνυμα της. Πως η ζωή δε μας χαρίζεται. Πως είστε όλοι μοναδικοί. Όλοι και ας έχουμε τα θέματά μας, τα προβλήματά μας, τα κουσούρια μας. Είμαστε συνονθύλευμα αστρικής σκόνης, χώματος, νερού και ατομικών σωματιδίων με συνείδηση. Αυτό μας κάνει ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Σας το παραδίδω στην κρίση σας.
Εδώ σ' αυτή τη σελίδα και στα εμαιλ επικοινωνίας (philipposfrangoulis@gmail.com), θα περιμένω σχόλια, αν σας άγγιξε, μιλήστε μου.
Σας ευχαριστώ.
Φίλιππος Φραγκούλης
ΧΘΕΣ ΣΤΟ ΦΙΛΟΤΕΧΝΙΚΟ
Ο συγγραφέας μας έδωσε μια συνέντευξη τύπου απαντώντας στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων...
Αυτο που μας τράβηξε την προσοχή ήταν η απάντηση του ότι θα το ξαναέκανε αν ήταν πιο ασφαλείς οι συνθήκες και το βιβλίο γράφτηκε για να αφυπνίσει συνειδήσεις αλλά και την πολιτεία.
Μας δείχνει ένα αντικείμενο που του έσωσε τη ζωή. Ένα μεταλικό κουτί που βρήκε....
Διηγείται συγκλονιστικά τα γεγονότα. Συγκινείται που τα ξαναφηγείται που έρχονται μνήμες.
Στην παρουσίαση παρευρέθηκαν και άτομα από την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης, ακόμα και μερικά από αυτά που τον έσωσαν τότε.
Δημοσίευση σχολίου