Αγαπητέ
κ. Δήμαρχε,
Αγαπητοί μου συμπολίτες,
Η Τρίπολη υπήρξε για μένα ο πιο κρίσιμος σταθμός της ζωής μου. Αν έλεγα ότι
στην Τρίπολη ξαναγεννήθηκα, δεν θα ήταν υπερβολή. Όταν πάτησα το πόδι μου στην
πόλη αυτή στα 1940, ξέσπασε ο πόλεμος. Δηλαδή η μεγαλύτερη δοκιμασία για έναν
λαό αλλά και για τον κάθε πολίτη. Ένα καμίνι, που όλα τα αλλάζει. Έτσι κι εγώ
έγινα τότε ένα με τους Τριπολιτσιώτες. Έζησα μαζί τους τον πόλεμο στην Αλβανία,
την ξένη κατοχή, την Εθνική Αντίσταση, την φυλάκιση και τα βασανιστήρια.
Παράλληλα με την αγάπη μας για την Ελλάδα είχαμε την εσωτερική δύναμη να
καλλιεργήσουμε τις Τέχνες και τα Γράμματα, την αγάπη για τη φύση και την
κοινωνική αλληλεγγύη. Τότε ανακάλυψα την Μουσική και την Ευθύνη. Στην Τρίπολη
ξεφύτρωσε το δέντρο που έγινα με μια ρίζα και δύο κλαδιά: την Μουσική
Δημιουργία και τον Εθνοκοινωνικό Αγώνα. Για όσα έκανα δεν επεδίωξα ούτε την
αναγνώριση ούτε την ανταμοιβή. Μονάχα την αγάπη, γιατί είναι αλήθεια ότι κι εγώ
πολύ αγάπησα: την Ελλάδα, την Τέχνη, τον Λαό μας, την Ελευθερία και την
Δικαιοσύνη. Αγάπησα τους πολίτες και την πόλη της Τρίπολης για όσα μου έδωσαν,
ώστε να γίνω αυτό που έγινα.
Έτσι αγαπητέ κύριε Δήμαρχε, η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Τρίπολης να
μου αφιερώσει ένα κομμάτι αυτής της ιερής για μένα γης, αποτελεί μια από τις
μεγαλύτερες τιμές που μου έγιναν ως σήμερα. Είναι αυτονόητο ότι θα ήθελα πάρα
πολύ να παρευρεθώ σ’ αυτή την τόσο συγκινητική για μένα εκδήλωση, αλλά δυστυχώς
οι δυνάμεις μου δεν μου το επιτρέπουν. Χαίρομαι όμως ιδιαίτερα γιατί βρίσκεται
εκεί μαζί σας ο Τάκης Δημητρακόπουλος, συμμαθητής μου και φίλος αδελφικός από
τότε μέχρι σήμερα, που τον παρακαλώ να με εκπροσωπήσει.
Σας
ευχαριστώ πολύ όλους -.
Αθήνα, 12.8.2013
Μίκης Θεοδωράκης
Δημοσίευση σχολίου